Polskie stacje badawcze
i arktyczne osady
Polskie stacje badawcze i arktyczne osady
3100 EUR
First Minute: 2700 EUR
Nie wiemy dokładnie, który z Polaków po raz pierwszy dotarł na Spitsbergen.
Wśród uczestników szwedzko-rosyjskiej wyprawy na Spitsbergen w latach 1899-1900, zimującej w Hornsundzie był Polak, astronom, o nazwisku Sikora. Pamiątką po jego pobycie jest nazwa lodowca na północno-wschodnim wybrzeżu Sorkapp – Sykorabreen.
Pierwsza Polska Wyprawa na Spitsbergen miała miejsce w 1934 roku na prawie nieznanym wówczas obszarze Ziemi Torella (pomiędzy fiordami van Keulen i Hornsund). Największymi jej osiągnięciami było wykonanie dokładnych map: topograficznej i geologicznej niezbadanego dotychczas terenu, a także naniesienie na nie wielu polskich nazw zatwierdzonych następnie przez Norweski Instytut Polarny, stosowanych i używanych do dziś.
Czekamy na Ciebie
Czekamy na Ciebie na pokładzie dzielnego jachtu Southern Star, abyś mógł doświadczyć tego wyjątkowego szlaku arktycznego i zebrać niezapomniane wspomnienia na całe życie.
Polskie stacje badawcze
Hornsund (Stacja Polarna PAN), Calypsobyen (Stacja Polarna Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie), Kaffioyra (Stacja Polarna UMK w Toruniu), Baranówka (Stacja Polarna Uniwersytetu Wrocławskiego), Petuniabukta (Stacja Polarna UAM w Poznaniu)
Miasta i osady
Longyearbyen, Ny-ALesund, Barentsburg, Pyramiden
Termin: 01.08 – 10.08.2025
Cena: 3100 EUR, First Minute: 2700 EUR
10 Dni /9 nocy
Rejs zaczyna się w Longyearbyen, stolicy Svalbardu, która jest jednym z najdalej na północ wysuniętych osad na świecie.
Miasto, w którym żyje więcej niedźwiedzi niż ludzi. Niegdyś osada myśliwych i wielorybników, obecnie zaludniona głównie przez pracowników naukowych oraz górników pracujących w przemyśle węglowym. Nasza baza wypadowa w świat arktycznej tundry i polarnego morza.
Pierwsze popołudnie i wieczór poświęcimy na zwiedzanie miasta. Kolorowe domy otoczone aurą surowej natury, kontrastują z majestatem gór i ośnieżonych szczytów w tle. Czasami spotkamy tu renifery i bernikle białolice, swobodnie przechadzające się między budynkami, co jest niezwykłym widokiem, który przypomina, że jesteśmy w sercu Arktyki.
Odwiedzimy również jeden z pubów, gdzie będziemy mogli skosztować lokalnego piwa. Poczujemy atmosferę społeczności, która łączy pasjonatów przygód z różnych zakątków globu. Będzie to okazja do wymiany doświadczeń oraz poznania innych uczestników naszej wyprawy, którzy tak jak my, pragną odkryć tajemnice Arktyki.
Horsund
W ramach udziału polskich uczonych w pracach II Międzynarodowego Roku Geofizycznego (1957-1958) zorganizowano w 1957 roku złożoną z 37 osób wyprawę w okolice fiordu Hornsund na południowo-zachodnim Spitsbergenie. Kierownikiem tej ekspedycji był prof. Stanisław Siedlecki znany badacz obszarów polarnych, geolog i taternik. W ciągu sezonu letniego w Zatoce Białego Niedźwiedzia (norweska nazwa Isbjörnhamna), została zbudowana baza stwarzająca dobre warunki pracy zarówno dla grupy zimującej, jak i grup letnich.
Majestatyczne szczyty i malownicze fiordy sprawiają, że wizyta w Hornsundzie jest wyjątkowa. Najwyższe szczyty są często spowite mgłą, ale przy odrobinie szczęścia, można dostrzec Hornsundtind, który góruje wysokości 1431 m n.p.m.
Hornsund jest najbardziej wysuniętym na południe fiordem na Svalbardzie, położonym w Parku Narodowym Sør-Spitsbergen.
Hornsund to najdalej na północ wysunięta całoroczna polska placówka naukowa.
Baranówka
Wypływając z Hornsundu w kierunku północnym, u stóp lodowca Werenskiolda możemy zobaczyć Stację Polarną Uniwersytetu Wrocławskiego, potocznie nazywaną „Baranówką”.
Stacja Polarna im. Stanisława Baranowskiego (nor. Werenhus) jest odrębną jednostką organizacyjną wchodzącą w skład Instytutu Geografii i Rozwoju Regionalnego Uniwersytetu Wrocławskiego.
Stacja położona jest na przedpolu lodowca Werenskiolda (Ziemia Wedel-Jarlsberga, Spitsbergen Zachodni) i istnieje od 1971 roku. Stanowi bazę wypraw geograficznych Uniwersytetu Wrocławskiego.
W oparciu o Stację prowadzone są badania klimatologiczne, glacjologiczne, geomorfologiczne i geologiczne na lodowcu Werenskiolda i w jego otoczeniu rozpoczęte w 1957 r. w ramach Międzynarodowego Roku Geofizycznego.
Calypsobyen
Bellsund wcina się w Spitsbergen na północ od Hornsundu i dzieli się na dwie odnogi: Van Mijenfjorden i Van Keulenfjorden. Krajobraz w tym miejscu charakteryzuje się wysokimi górami, gdzie wyraźnie widać różne struktury geologiczne, w tym imponujące fałdy.
W tym obszarze obserwujemy duże kolonie ptaków; nawożenie odchodami ptaków morskich odpowiada za zaskakująco bujną roślinność w niektórych obszarach.
Obszar ten zawiera pozostałości kulturowe z kilku okresów historii Svalbardu, z których najbardziej znaczący jest okres eksploracji minerałów i górnictwa w początkach XX wieku. Znajduje się tu Stacja Polarna UMCS w Calypsobyen.
Na mocy pozwolenia Gubernatora Svalbardu bazą wypraw polarnych UMCS stały się zabudowania starej osady górniczej Calypsobyen, usytuowanej na południowo-wschodnim brzegu Bellsundu, istniejącej tu od początku XX wieku.
Zgodnie z obowiązującym w Norwegii prawem, w myśl którego chronione są wszelkie ślady działalności człowieka na Spitsbergenie sprzed roku 1946, osada ta, składająca się z kilku drewnianych budynków, zachowanych w różnym stopniu ma status skansenu budownictwa przemysłowego.
Nazwa osady pochodzi o statku HMS “Calypso”, który w 1895 roku wizytował i eksplorował rejon Bellsundu w ramach Brytyjskiej Eskadry Szkoleniowej Marynarki Wojennej.
Najstarszym obiektem jest budynek, zwany „Camp Jacobsen” oraz „domek przy Wydrzycy”, położony na uboczu od strony południowowschodniej, pierwotnie pokryty korą brzozową i darnią. Został on zbudowany w 1901 roku przez uczestników ekspedycji, wysłanej przez biznesmena i polityka Christiana Michelsena, późniejszego premiera Norwegii. Budynek ten uważany jest również za jeden z najstarszych obiektów, związanych z historią wydobywania minerałów na Svalbardzie. Na początku XX wieku był używany przez traperów w określonych porach roku, jako baza.
Obok zabudowań, na terenie osady znajdują się resztki urządzeń górniczych (odcinki torów kolejki, wagonik, kotły, taczki, wiele różnych elementów metalowych) oraz barka transportowa (G) o nazwie „Maria Theresia” i kilka zniszczonych łodzi, zaś sztolnia kopalni jest obecnie zawalony.
Petuniabukta
Od 1984 roku Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu prowadzi badania w rejonie Petuniabukta na Svalbardzie. Do 2009 roku przeprowadzono 14 ekspedycji, a ich członkowie znajdowali schronienie w Skottehytta – starej drewnianej chacie traperskiej położonej na wschodnim wybrzeżu Petuniabukta w Billefjorden.
Od 2009 roku podjęto wiele działań w celu utworzenia własnej stacji badawczej. Ostatecznie UAM oraz władze norweskie zgodziły się na budowę dwóch domków o powierzchni 10 m² każdy, na północ od Skottehytta.
W 2012 roku stacja stała się formalną jednostką w strukturze organizacyjnej UAM.
Podczas 20. Polskiej Ekspedycji Polarnej UAM, latem 2015 roku, stacja została przeniesiona na zachodnie wybrzeże Zatoki Petunia (78°41’09.1”N, 16°27’25.6”E). Jednocześnie powierzchnia użytkowa AMUPS podwoiła się, co było możliwe dzięki budowie trzeciego domku.
Płynąc dalej na północ, w cieśninie Forlandsundet, na tle lodowca Aavatsmarka mieści się Stacja Polarna UMK z Torunia.
Kaffioyra
Kaffiøyra to nizina nadmorska, położona w północno-zachodniej części Spitsbergenu, największej wyspy Archipelagu Svalbard. Równina Kawowa zajmuje powierzchnię około 310 km2, co odpowiada 12% powierzchni Ziemi Oskara II
Stacja polarna UMK, usytuowana jest w zachodniej części Ziemi Oskara II, w północnej części nadmorskiej Kaffiøyry, graniczącej od zachodu z cieśniną Forland. Zlokalizowano ją w rejonie Heggodden, około 150 m od brzegu morskiego, u podstawy moren czołowych Lodowca Aavatsmarka.
Stacja Polarna UMK może przyjąć jednorazowo piętnaście osób. Nowa część Stacji to 32 m2 powierzchni na parterze i 24 m2 na piętrze. Składa się z pomieszczenia głównego, warsztatu, pokoju i dwóch antresol sypialnych. Połączona jest ze starą częścią (kuchnia z pełnym wyposażeniem + pokój), choć posiada oddzielne wejście. Istnieją również dodatkowe pomieszczenia magazynowe, laboratorium, łaźnia, toaleta oraz garaże na łodzie, skutery i silniki.
Aktualna powierzchnia pomieszczeń wynosi ponad 100 m2.
W regionie Stacji Polarnej UMK badaniami objęto prawie wszystkie komponenty środowiska geograficznego, przy czym największy nacisk położono na badania w zakresie glacjologii, geomorfologii glacjalnej, wieloletniej zmarzliny (sezonowego odmarzania różnych rodzajów gruntu) i procesów peryglacjalnych oraz na badania klimatologiczne i biologiczne. Jednym z głównym celów działań jest poznanie zmian kriosfery, które są bardzo ważnym wskaźnikiem współczesnych przemian środowiska polarnego i zmian klimatu.
Dominującym elementem środowiska regionu Kaffiøyry są lodowce. Od XIX wieku ich powierzchnia uległa zmniejszeniu o blisko połowę. Określenie przebiegu i przyczyn zmian zasięgu lodowców jest aktualnie jednym z głównych problemów badawczych.
Ny-Alesund
Kongsfjorden i okoliczne tereny są znane jako jeden z najpiękniejszych obszarów fiordów na Svalbardzie. W tym obszarze znajduje się dawna osada górnicza Ny-Ålesund, obecnie międzynarodowe centrum badawcze, z malowniczą mieszanką starych i nowych budynków.
Wyspy i wysepki w wewnętrznej części Kongsfjorden roją się od ptaków. W głębi fiordu potężne lodowce cielą się do morza. Wszystko to jest ujęte w charakterystyczne formacje górskie.
Położona na północnym brzegu fiordu nieczynna kopalnia London jest pomnikiem dawnych optymistycznych oczekiwań na duże pieniądze z dostaw marmuru na rynek światowy. Dalej na północny zachód leży Krossfjorden z pozostałościami kulturowymi z okresu wielorybnictwa, zimowania Rosjan i Norwegów oraz II wojny światowej. Znajdują się tu również duże kolonie ptaków.
Ny-London
Po południowej stronie Kongsfjorden znajduje się Ny-London. Są to pozostałości po zakładzie górniczym założonym w 1911 roku przez Northern Exploration Company. Na początku XX wieku wydobywano tu przez krótki czas marmur. Sprowadzono maszyny, tory kolejowe, wagony, dźwigi, wciągarki, ciężkie maszyny parowe, narzędzia oraz sprzęt do pracy. Wybudowano domy mieszkalne dla około 70 osób, budynki warsztatowe i magazyny.
Zakład jest doskonałym przykładem atmosfery gorączki złota w stylu Klondike, która panowała w tamtym czasie na Svalbardzie. Według ówczesnego geologa Adolfa Hoela, obok wydobycia węgla, była to największa inicjatywa gospodarcza rozpoczęta na Spitsbergenie. Ilość jednak wydobywanego marmuru nigdy nie osiągnęła poziomu komercyjnie znaczącego. W latach wojny 1914-1918 wydobycie w kamieniołomie zostało wstrzymane, a cała przygoda zakończyła się w 1920 roku.
Marmur okazał się bezużyteczny, a bloki kruszyły się pod wpływem mrozu. Zakład został opuszczony, a w 1933 roku London było już określane jako miasto duchów. Wiele maszyn i materiałów budowlanych zostało wtedy usuniętych i wykorzystanych w innych miejscach. Jeszcze w latach 50. większość prywatnych domów została przeniesiona do Ny-Ålesund. Pozostały ruiny zakładu, który kiedyś uważano za najpiękniejszy kamieniołom marmuru na świecie.
Barentsburg
Barentsburg to „kawałek Rosji na norweskiej ziemi”.
Barentsburg to radziecka osada wydobywcza, w której obecnie zagościli w większości Ukraińcy z okręgu Doniecka, szukający pracy w Arktyce w obliczu kryzysu w ojczystym kraju. Wśród pozostałych zabudowań można znaleźć szereg pamiątek po dawnych mieszkańcach.
Barenstburg to miejsce pełne sprzeczności: Toyoty Trust Arktikugol i pomnik Lenina, porzucone domy i obiekty zaprzecza socjalnego, a w głębi nowy hotel i mini browar. Osada stanowiła niegdyś zapowiedź radzieckiej propagandy w najlepszym wydaniu. Obecnie miasto jest systematycznie odbudowywane, z daleka można dostrzec nowoczesne budynki powstałe na bazie starych.
W mieście znajdziemy klimatyczny Bar, gdzie sprzedawane jest piwo z najdalej na północ wysuniętego browaru
Pyramiden
W Billefiordzie odwiedzimy górniczą osadę – muzeum, Pyramiden, gdzie mieszkają już tylko maskonury i inne ptactwo oraz kilku opiekunów osady.
Pyramiden była radziecką osadą górniczą, założoną przez Szwedów w 1910 roku, w 1927 roku sprzedana ZSRR. W czasach świetności mieszkało tu ponad 1000 osób.
Był tu szpital, dwupiętrowy basen, kryte boisko, kino, biblioteka, sala koncertowa, hotel i helipad.
Kiedy przestano wydobywać węgiel w 1998 roku, miasto ewakuowano w pośpiechu, bez zbędnego bagażu… w biurach walają się notatki, w magazynach części zapasowe, a na stołach stoją butelki po wódce i paczki papierosów, uschły kwiaty w doniczkach i tylko nadal stoi głowa Lenina zwrócona w kierunku lodowca Nordenskiöld.
Formularz zgłoszenia na rejs
Informacje dodatkowe
Obserwacja natury z jachtu jest komfortowa, ponieważ posiada on zewnętrzną szprycbudę (dodger) chroniącą przed śniegiem i zimnem w trakcie rejsu.
Chcesz dowiedzieć się, co potrzebujesz spakować do plecaka? Jak dolecieć do Longyearbyen? Gdzie sprawdzić pogodę? Jakie są warunki zakwaterowania na jachcie?
Przejdź do sekcji ➢ Najczęściej zadawane pytania
- Realizacja trasy jest całkowicie zależna od pogody i warunków lodowych. O programie trasy decyduje kapitan. Wszystkie rejsy zaczynamy i kończymy w Longyearbyen.
- Rejs zakłada zdobycie dużej ilości godzin stażowych, czyli praktyki morskiej zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Gospodarki Morskiej i Żeglugi Śródlądowej z dnia 29 stycznia 2018 w sprawie kwalifikacji i przeszkolenia załóg jachtów komercyjnych i warunków ich uzyskiwania.
- Rejs spełnia kryteria żeglugi po wodach pływowych, o których mowa w Rozporządzeniu Ministra Sportu i Turystyki z dnia 09 kwietnia 2013 r. w sprawie uprawiania turystyki wodnej ora spełnia kryteria żeglugi na jachcie o długości kadłuba powyżej 20 m – potrzebne do uzyskania patentu kapitana jachtowego.
| Skąd | Dokąd | Data odlotu | Godziny | Cena | Przewoźnik |
| Oslo | Longyearbyen | 01.08.2025 | 1730 – 2030 | 537zł | Norvegian |
| Longyearbyen | Oslo | 10.08.202 | 1440 – 1740 | 656zł | SAS |
