BRAK WOLNYCH MIEJSC. ZAPRASZAMY NA KOLEJNE ETAPY! https://navigareyc.pl/rejsy-morskie/

Trasa żeglugi tego etapu wiedzie przez Lofoty i wyspy Vesterålen. Górzyste wyspy wyrastają wprost z morza o zielonogranatowej i błękitnej barwie. Otacza je „rój” skalistych szkierów. To tutaj zagłębimy się w cieśniny i fiordy, a jacht stanie się dla nas bazą wypadową na liczne piesze wędrówki w głąb lądu w czasie wypatrywania zorzy polarnej.

Magnetyzująca, potężna i piękna, wyzwalająca ogromne emocje – zorza polarna. Łacińska nazwa – aurora borealis – pochodzi od greckiej Bogini Świtu o imieniu Aurora i Boga Północnych Wiatrów – Boreasza.

Jest to zjawisko świetlne, które powstaje na skutek zderzenia się wpadających w ziemskie pole magnetyczne naładowanych cząstek pochodzących ze słońca, z molekułami gazów atmosferycznych. Powoduje to wyładowanie energii kinetycznej przybierającej formę emisji świetlnej. Naładowane wysokoenergetyczne protony i elektrony – zwane wiatrem słonecznym, oddziałują z ziemskim polem magnetycznym, poprzez zderzenie się z azotem i tlenem w okolicach biegunów ziemi, tworząc reakcję, której towarzyszy wypromieniowanie energii w postaci świetlnych kwantów co nazywamy zorzą polarną.

Regiony, w których istnieje największa szansa na zobaczenie zorzy polarnej, znajdują się między 66. a 69. stopniem szerokości geograficznej północnej. To fragment świata obejmujący północną Alaskę i Kanadę, część Grenlandii, północnej Skandynawii i północnej Rosji. Jest pośród nich Archipelag Lofotów, gdzie pożeglujemy tej jesieni. Północna Norwegia to także miejsce, gdzie atramentowa ciemność nieba, związana z brakiem aglomeracji więc odsłania niezliczone gwiazdy Drogi Mlecznej.

Pośród barw zorzy polarnej przeważają odcienie zieleni. Jest tak ponieważ ludzkie oko lepiej wykrywa zieleń niż inne kolory. Dlatego też zdjęcia zorzy często ukazują kolory, które nie były widoczne dla gołego oka. Kolor zorzy zależy również od określonego gazu oraz od wysokości na jakiej występuje zjawisko. Na czerwono i na zielono świeci tlen, azot świeci w kolorach purpury i bordo. Zderzenie cząstek z mieszaniną azotu i tlenu daje barwę żółtą. Lżejsze gazy – wodór i hel – świecą w tonacji niebieskiej i fioletowej.

Zorza jest zjawiskiem wywołującym tak silne emocje, że związane są z nią liczne wierzenia i przesądy. Nordyckie podania mówią, że gwizdanie i śpiewanie podczas zorzy może rozzłościć duchy i rozwścieczone mogą ruszyć na ziemię, gdzie oślepiają, paraliżują, a nawet uprowadzają tych, którzy odważyli się im dokuczyć. W celu odstraszenia zjaw, należy klaskać w ręce. Mieszkańcy Syberii zorze polarne utożsamiali z ogniem zapalonym przez ptaka o nazwie syberyjska sójka oraz z dźwiękiem przez niego wydawanym. Rosjanie wierzyli, że zorza jest ognistym smokiem uwodzącym kobiety pod nieobecność mężów. W Estonii nazywano ją virnalised, czyli istoty duchowe wyższego wymiaru. W niektórych legendach są to negatywne charaktery, w innych pozytywne.

W Japonii natomiast do dziś istnieje przesąd, że dzieci spłodzone pod zorzą polarną będą miały szczęście w życiu:)

Po tych naukowych i ludowych wywodach po prostu zapraszamy na pokład!